چهارده باب پیرامون مباحث قوا، ارواح، عوارض نفسانیه با نگاهى بر طبیعیات و پزشکى کهن که متنى از روزگار صفویه.
به سال ۴۰۵هجری ابن‌سینا به روزگار اقامت خویش در همدان برای حاکم آن شهر و شاید به درخواست او رساله‌ای به زبان عربی به نام الادویه القلبیه تألیف کرده بوده است. در کارنامه‌ی علمی پیش از ابن‌سینا حتی از زمان بقراط و جالینوس، آثار زیادی نمی‌شناسیم که اختصاصاً به این موضوع پرداخته باشد. از این سبب ابن‌سینا در این زمینه مشهورترین تألیف در تمدن اسلامی را به نام خویش به ثبت رسانیده است. چندانکه پس از او نیز تا روزگار ما هیچ تألیفی برجسته‌تر و شناخته شده‌تر از آن نمی‌شناسیم. با آنکه متن اصلی حجم زیادی ندارد امّا دریافت آن دشوار و مستلزم داشتن پیش‌زمینه‌ای از اصول پزشکی کهن بقراطی ـ جالینوسی و نیز منطق و فلسفه‌ی مشایی است.
در زبان فارسی سه کتاب در این زمینه یافته می‌شود که کمابیش و به اعتراف مؤلفین بر پایه‌ی رساله‌ی الادویه القلبیه بوده است. نخستین آنها رساله‌ای از مؤلفی تاکنون ناشناخته است که در نیمه‌ی اول سده‌ی دهم به زبان فارسی تدوین شده است. دومی همین متن است که در فاصله‌ی سالهای پادشاهی شاه‌سلیمان صفوی در دهه‌های پایانی سده‌ی یازدهم تألیف شده است. مؤلف از خانواده‌ای پزشک‌پیشه برخاسته که به تفصیل به واکاوی ژرف محتویات رساله‌ی ابن‌سینا پرداخته که در چهارده باب تدوین شده است. این متن نیز همچون اصل کتاب مستلزم آگاهی خوانندگان از علوم عقلی در تمدن اسلامی و هم هنگام نیازمند فراگیری بنیانهای پزشکی کهن است. .
برای نخستین بار این کتاب بر پایه‌ی تک نسخه‌ای موجود در کتابخانه‌ی آستان قدس رضوی تصحیح شده و دربردارنده‌ی مقدمه‌ای نسبتاً مفصل درباره‌ی تاریخچه‌ی کتاب و زندگی مؤلف و محتویات متن است. داروهاى قلبى به سال ۱۳۸۳ از سوی انتشارات دانشگاه تهران، مؤسسه‌ی بین‌المللی گفتگوی تمدنها و انجمن آثار و مفاخر فرهنگی به چاپ رسید..
